De griekse filosofen gebruikten het woord 'dyade' voor het principe van 'tweeheid' of 'andersheid'. Ze noemden de dyade 'vermetelheid', verwijzend naar de dappere scheiding van de oorspronkelijke hele vorm, en 'smart' vanwege het verlangen naar die eenheid. De dualiteit werd ook 'illusie' genoemd. Het principe van de dyade is polariteit; het komt overal voor en vormt de bron van alle opvattingen over gescheidenheid; van de natuur en van onze eigen goddelijkheid.
De Grieken zagen een paradox in de dyade: de tegengestelde polen zijn de bron niet vergeten en trekken elkaar aan omdat ze willen versmelten en willen terugkeren naar de eenheid. De dyade verdeelt en verenigt tegelijkertijd; hij stoot af en trekt aan, scheidt en keert terug.
In de taal van de wiskunde is de dyade de deur tussen een en veel, tussen de monade en de andere getallen. Voor de pythagoreeers was de symbolische tekening van de vesica piscis een weg naar de spirituele zelfontdekking. De vorm, van een vulva, werd geassocieerd met vruchtbaarheid en het goddelijk vrouwelijke, en hun interpretatie van het symbool combineert die spirituele reis met de geboorte.
De dyade symboliseert de tegenstellingen van waaruit de wereld is ontstaan.
