A tous mes amants:
Je vous offre mes avances pour 1000 euro par semaine.
J’ai investie beaucoup d’energie et de temps en amour.
J’ai tellement des amants, je les aime tous.
Alors, pourquoi pas le prendre au serieux et le faire comme boulot.
C’est tres moderne a professionaliser ce qu’on aime.
Moi, j’aime l’amour.
A voir …
Pour combien vous m’aimez.
A voir …
Vos dicilite.
http://www.youtube.com/watch?v=IOrBmx-VwFg
zaterdag 25 februari 2012
woensdag 19 oktober 2011
happy life
oh what a happy life
have u yet realized?
what a happy life
oh what a happy life
for u my love
make this grey monotomy
a happy life
oh what a happy life
have u yet realized?
what a happy life
for this very moment
my love
it's u who reminds me
of this happy life
oh what a happy life
have you yet realized?
my love
that
this happy life
depends all on you
oh what a happy life
even the dirt and the monstrous sky
make me aware
of this happy life
for u just passed by
and kissed me on my mouth
oh what a happy life
I'll go to sleep now
happily alone now
and dream about this happy life
I'll dream of you
and this happy life
dinsdag 23 augustus 2011
Moby Dick by Herman Melville
Call me Ishmael. Some years ago - never mind how long precisely - having little or no money in my purse, and nothing particular to interest me on shore, I thought I would sail about a little and see the watery part of the world. It is a way I have of driving off the spleen and regulating the circulation. Whenever I find myself growing grim about the mouth; whenever it is a damp, drizzly November in my soul; whenever I find myself involuntarily pausing before coffin warehouses, and bringing up the rear of every funeral I meet; and especially whenever my hypos get such an upper hand of me, that it requires a strong moral principle to prevent me from deliberately stepping into the street, and methodically knocking people's hats off - then, I account it high time to get to sea as soon as I can. This is my substitute for pistol and ball. With a philosophical flourish Cato throws himself upon his sword; I quietly take to the ship. There is nothing surprising in this. If they but knew it, almost all men in their degree, some time or other, cherish very nearly the same feelings towards the ocean with me.
zaterdag 7 mei 2011
donderdag 31 maart 2011
Fabel in het nieuws!
Nieuwsuur, uitzending 31-3-11
http://nieuwsuur.nl/video/229838-kan-de-mecenas-de-kunst-redden.html
'Fabel zoekt wonderbaarlijke mecenassen!'
..."Uit de statistieken blijkt dat Nederlanders gulle gevers zijn.... Laten we een test doen... ga naar
http://projectfabel.org/?id=donations en laat je van je gulste kant zien;-)
Vanaf 5 euro ben je al mini-mecenas en help je Fabel op reis!
www.projectfabel.org
Kan de mecenas de kunst redden?
nieuwsuur.nl
Kunstenaars hebben het moeilijk; niet alleen subsidies drogen op, ook andere inkomsten dalen. Kunnen particulieren het financiële gat dichten?
http://nieuwsuur.nl/video/229838-kan-de-mecenas-de-kunst-redden.html
http://nieuwsuur.nl/video/229838-kan-de-mecenas-de-kunst-redden.html
'Fabel zoekt wonderbaarlijke mecenassen!'
..."Uit de statistieken blijkt dat Nederlanders gulle gevers zijn.... Laten we een test doen... ga naar
http://projectfabel.org/?id=donations en laat je van je gulste kant zien;-)
Vanaf 5 euro ben je al mini-mecenas en help je Fabel op reis!
www.projectfabel.org
Kan de mecenas de kunst redden?
nieuwsuur.nl
Kunstenaars hebben het moeilijk; niet alleen subsidies drogen op, ook andere inkomsten dalen. Kunnen particulieren het financiële gat dichten?
http://nieuwsuur.nl/video/229838-kan-de-mecenas-de-kunst-redden.html
dinsdag 22 februari 2011
Vrijheid heeft veel vormen
Dat de multiculturele samenleving zou mislukt zijn, dat vinden in Nederland ook Geert Wilders (PVV) en Maxime Verhagen (CDA). RAMSEY NASR legt hun uitspraken naast de recente gebeurtenissen in Egypte.
Het moet van de Tweede Golfoorlog geleden zijn dat ik zo lang televisie heb gekeken, elke avond, tot diep in de nacht. Met een bakje pinda's op schoot staarde ik stomverbaasd naar de honderdduizenden jongeren, bejaarden, hele Egyptische gezinnen die achttien dagen lang scandeerden dat ze maar één ding wilden: te leven in vrijheid. Een gesluierd meisje voegde daar voor de camera aan toe: ‘Just like you.' Ze keek me aan, dwars door de lens.
Zo onverwacht brak deze opstand los, dat er zelfs vandaag nog mensen zijn die voorspellen dat er nooit een opstand zal komen: wegzappend van de horden in Egypte, Tunesië, Jordanië, Bahrein, Jemen en Libië zag ik Geert Wilders verklaren dat de islam onverenigbaar is met welk gevoel voor vrijheidszin dan ook.
Profeten in Holland zijn slechte verliezers. We laten hen begaan, omdat eenieder hier vrij is om te zeggen wat hij wil, ook in de Tweede Kamer, ook als het om leugens gaat, ook – voorál – als er verkiezingen voor de deur staan.
Wij Nederlanders zijn allemáál de vrijheid voorbij. Op de dag voor Moebaraks aftreden meldden de media dat de eerste Nederlandse toeristenvlucht naar Egypte alweer bijna vol zat: ‘Het is op dit moment zeer goed vertoeven aan de stranden van de Rode Zee', verzekerde SkyTours. ‘Mensen zijn blij dat ze in de krokusvakantie naar Egypte kunnen.'
Ik weet waarom ik stomverbaasd mijn pinda's zat te eten. Niet omdat de opstand uit het niets leek te komen, maar omdat ikzelf, inwoner van het meest vrije land ter wereld, de taferelen niet herkende. Huilende, wanhopige, stralende mensen. Al die abstracte begrippen die ik nog kende van mijn geschiedenislessen – Soevereiniteit, Waardigheid, Gelijkheid – werden door hen in de mond genomen als iets tastbaars en op grote borden meegedragen. Het was of ze riepen om de Oneindigheid, of om het getal pi.
Just like you? Was het maar waar. Deze mensen weten meer dan ik.
Vrijheid of dictatuur
Wat betekent vrijheid nog voor ons, afgezien van vakantievieren in een dictatuur? Het begrip op zich is leeg geworden. Dat dit woord de laatste jaren voortdurend wordt gebruikt in Nederlandse discussies, vormt juist een symptoom van die leegte. Als een mantra wordt het herhaald: onze vrijheid wordt bedreigd, we komen op voor onze vrijheid, ze hebben het gemunt op onze vrijheid. Onze vrijheid bestaat enkel nog wanneer we haar kunnen afzetten tegen een vijand. Het is een schild geworden. Een zwaktebod.
De meest vrije geesten die ik in mijn 37 jaar ben tegengekomen, waren geen Nederlanders maar Birmezen. In 2009 mocht ik mee op een humanitaire missie van Vlaamse medici. In het hermetisch afgesloten Deltagebied bezochten we dorpen die anderhalf jaar daarvoor waren weggevaagd door een cycloon. Hulp hadden de overlevenden niet gekregen, wij waren de eerste hulpverleners die ze zagen, en überhaupt de eerste westerlingen ooit. In dit vergeetputje van een der wreedste dictaturen ter wereld, waar men verstoken is van alles, waar dokters afwezig zijn en waar men sterft aan een simpele infectie, heb ik ervaren wat vrijheid is. Niet vanwege het contrast, maar omdat men het concept vrijheid wezenlijk anders benadert: van binnenuit. Voor een westerling is geluk het vervullen van verlangens, voor een Birmees is het: weten om te gaan met je gebreken.
Daarom ook zullen Nederlandse burgers almaar ontevredener worden. Met onze hang naar persoonlijke vrijheid hebben wij alle denkbare taboes doorbroken, elke wettelijke grens verkend. Big Brother, tuigdorpen, kopvoddentaks, kinderstrings, boerka's of gewoon wat brullen op de Dam. Wij vieren onze vrijheid 24 uur per dag, op straat, op televisie én in de Tweede Kamer – die drie vallen tegenwoordig samen. Alle muren werden neergehaald, en ook boven ons dulden wij niet langer enige vorm van autoriteit: geen god, geen elite, geen kenner, geen koning en geen docent. Wij eisen absolute vrijheid.
Zó los en luchtledig zijn wij geworden in ons gedrag, ons onderwijs en de dwangmatige neiging om aan ie-der-een onze mening te slijten, dat onze vrijheid een dictatuur vormt. In Nederland móet alles worden gezegd. Daarom heeft niets van wat wij zeggen nog waarde.
Dat zal zo blijven, zolang vrijheid voor ons bestaat uit het vervullen van alle mogelijkheden in plaats van het omgaan met beperkingen. Voor ons klinkt dit zweverig, maar met eenzelfde helderheid als de Birmezen heb ik Syriërs, Iraniërs, Zuid-Afrikanen, Palestijnen, Georgiërs, Indonesiërs en Egyptenaren over vrijheid horen spreken. Mensen als u en ik, afkomstig uit landen waar repressie aan de orde van de dag is, of tot voor kort was. Zij weten exact hoe het eruitziet.
Wij beroemen ons op iets wat we kwijt zijn. En hoe minder houvast, des te vatbaarder blijken wij voor slogans – ziedaar het succes van de Partij voor de Vrijheid. In Wilders' handen lijkt vrijheid weer tastbaar en concreet: hij geeft ons een vijand. Daarom ook is zijn rechtszaak, aldus de beklaagde zelf, geen proces tegen hem maar tegen het hele Nederlandse volk. Met andere woorden: ook wij bestaan weer. Hoezee.
Het lijken wel Nederlanders
Op luchtpompen als Maxime Verhagen van het CDA gedijt dit luchtkasteel. ‘Zoals Limburgers trots zijn op Limburg,' zo sprak de minister in Limburg, ‘zou iedereen die in Nederland woont trots moeten zijn op Nederland.' Twee zinnen later meldde hij dat onze samenleving was mislukt, de multiculturele althans. Gek, ik vond die juist enorm geslaagd: al die minderheden die hun eigen onderwijs opeisen, het liefst thuis; al die ‘kut-Marokkaantjes', al die moslima's die weigeren te gymmen en overal hun hoofddoek willen dragen, ze tergen hun omgeving en kijken hoever ze kunnen gaan. Het lijken wel Nederlanders. Zo, ja zo, zijn onze manieren. Allochtonen leven langs ons heen, zoals ook wij al jaren langs elkaar heen leven. Ze hebben geen enkele binding met onze geschiedenis en kijken naar dezelfde debiele programma's die wij onszelf en onze kinderen voorschotelen, dus waar zeuren we over? Als we er nu ook nog in slagen – en dit kabinet biedt mooie perspectieven – de allochtonen voorgoed buiten onze theaters en operazalen te houden, is de Hollandse samenleving eindelijk helemaal top. Losgezongen van geschiedenis en toekomst: 100 procent vrij.
Meneer Verhagen, meneer Wilders, welke cultuur staat u nu eigenlijk voor ogen? Zeg het eens. U spreekt de laatste jaren geregeld over ‘de joods-christelijke cultuur in Nederland'. Gezien uw ziekelijke obsessie met Israël is die slogan even logisch als schaamteloos. Want als de Europese beschaving nu één ding heeft geprobeerd de laatste millennia, dan is het wel de joden te verdrijven uit ‘ons' midden en hen totaal uit te roeien. Over een mislukte multiculturele samenleving gesproken. Dus zullen we die geschiedvervalsing voortaan achterwege laten?
Stelletje hypocrieten
Slogans, dat is al wat u te bieden heeft. ‘Laten we weer trots zijn op onze cultuur', ‘ze moeten zich aanpassen aan onze cultuur' – aan welke? Uitgerekend dit kabinet is erin geslaagd om in mum van tijd het woord cultuur van elke betekenis te ontdoen. Het klinkt nu even hol als onze vrijheid, omdat ook dit begrip louter selectief wordt toegepast. Voor de rest kan cultuur namelijk de pot op. Vondel, Van Gogh, Reve, Mondriaan: ze worden misbruikt om ons af te zetten tegen de islam. Als het ons uitkomt, zijn we plots allemaal nazaten van Spinoza, dan schuilt er een Vondel in ieder van ons. Het is makkelijk trots zijn op iets waar je zelf niets voor hebt gedaan.
Maar het is vooral hypocriet. Zo vrijdenkend zijn we niet. We omarmen Van Gogh nu hij succes heeft, maar hij stierf wel in armoe en volstrekt onbegrepen. Over de beroemdste schilder van Nederland merkte onze staatssecretaris voor Cultuur op: ‘Die kreeg ook geen subsidie.' En dat is de kern van onze cultuur: dit land wil geen enkele kunstenaar, van welk niveau dan ook, ondersteunen. Onze grote Gerard Reve, door Wilders pragmatisch gebruikt als symbool van de westerse cultuur, zal over vijftig jaar door niemand meer worden gelezen indien wij zo met ons erfgoed blijven omgaan. De slechtste manier om cultuur te beschermen is haar te gebruiken als een schild.
Laten we eerlijk zijn. Al onze verworvenheden – vrijheid van meningsuiting, vrouwenrechten, homoliefde – blijken vandaag niets dan een handvol handige jokers om routineus in te zetten, volkomen gratis en selectief. In werkelijkheid gedogen wij slechts. Zolang wij zelf geen wezen bezitten, zal al het vreemde ons als ontaard en wezensvreemd voor blijven komen: homo's, moslims en Mondriaan.
‘Overal gaan de lichten uit. Overal wordt onze vrijheid beknot.'
Je kunt er alleen maar op hopen. Minder licht!
Ons Nederlanders staat een grotere opdracht te wachten dan de Egyptenaren.
Ramsey Nasr is de Nederlandse dichter des vaderlands. Zijn laatste boek, ‘In de gouden buik van Boeddha', schreef hij n.a.v. zijn reis door Birma.
Het moet van de Tweede Golfoorlog geleden zijn dat ik zo lang televisie heb gekeken, elke avond, tot diep in de nacht. Met een bakje pinda's op schoot staarde ik stomverbaasd naar de honderdduizenden jongeren, bejaarden, hele Egyptische gezinnen die achttien dagen lang scandeerden dat ze maar één ding wilden: te leven in vrijheid. Een gesluierd meisje voegde daar voor de camera aan toe: ‘Just like you.' Ze keek me aan, dwars door de lens.
Zo onverwacht brak deze opstand los, dat er zelfs vandaag nog mensen zijn die voorspellen dat er nooit een opstand zal komen: wegzappend van de horden in Egypte, Tunesië, Jordanië, Bahrein, Jemen en Libië zag ik Geert Wilders verklaren dat de islam onverenigbaar is met welk gevoel voor vrijheidszin dan ook.
Profeten in Holland zijn slechte verliezers. We laten hen begaan, omdat eenieder hier vrij is om te zeggen wat hij wil, ook in de Tweede Kamer, ook als het om leugens gaat, ook – voorál – als er verkiezingen voor de deur staan.
Wij Nederlanders zijn allemáál de vrijheid voorbij. Op de dag voor Moebaraks aftreden meldden de media dat de eerste Nederlandse toeristenvlucht naar Egypte alweer bijna vol zat: ‘Het is op dit moment zeer goed vertoeven aan de stranden van de Rode Zee', verzekerde SkyTours. ‘Mensen zijn blij dat ze in de krokusvakantie naar Egypte kunnen.'
Ik weet waarom ik stomverbaasd mijn pinda's zat te eten. Niet omdat de opstand uit het niets leek te komen, maar omdat ikzelf, inwoner van het meest vrije land ter wereld, de taferelen niet herkende. Huilende, wanhopige, stralende mensen. Al die abstracte begrippen die ik nog kende van mijn geschiedenislessen – Soevereiniteit, Waardigheid, Gelijkheid – werden door hen in de mond genomen als iets tastbaars en op grote borden meegedragen. Het was of ze riepen om de Oneindigheid, of om het getal pi.
Just like you? Was het maar waar. Deze mensen weten meer dan ik.
Vrijheid of dictatuur
Wat betekent vrijheid nog voor ons, afgezien van vakantievieren in een dictatuur? Het begrip op zich is leeg geworden. Dat dit woord de laatste jaren voortdurend wordt gebruikt in Nederlandse discussies, vormt juist een symptoom van die leegte. Als een mantra wordt het herhaald: onze vrijheid wordt bedreigd, we komen op voor onze vrijheid, ze hebben het gemunt op onze vrijheid. Onze vrijheid bestaat enkel nog wanneer we haar kunnen afzetten tegen een vijand. Het is een schild geworden. Een zwaktebod.
De meest vrije geesten die ik in mijn 37 jaar ben tegengekomen, waren geen Nederlanders maar Birmezen. In 2009 mocht ik mee op een humanitaire missie van Vlaamse medici. In het hermetisch afgesloten Deltagebied bezochten we dorpen die anderhalf jaar daarvoor waren weggevaagd door een cycloon. Hulp hadden de overlevenden niet gekregen, wij waren de eerste hulpverleners die ze zagen, en überhaupt de eerste westerlingen ooit. In dit vergeetputje van een der wreedste dictaturen ter wereld, waar men verstoken is van alles, waar dokters afwezig zijn en waar men sterft aan een simpele infectie, heb ik ervaren wat vrijheid is. Niet vanwege het contrast, maar omdat men het concept vrijheid wezenlijk anders benadert: van binnenuit. Voor een westerling is geluk het vervullen van verlangens, voor een Birmees is het: weten om te gaan met je gebreken.
Daarom ook zullen Nederlandse burgers almaar ontevredener worden. Met onze hang naar persoonlijke vrijheid hebben wij alle denkbare taboes doorbroken, elke wettelijke grens verkend. Big Brother, tuigdorpen, kopvoddentaks, kinderstrings, boerka's of gewoon wat brullen op de Dam. Wij vieren onze vrijheid 24 uur per dag, op straat, op televisie én in de Tweede Kamer – die drie vallen tegenwoordig samen. Alle muren werden neergehaald, en ook boven ons dulden wij niet langer enige vorm van autoriteit: geen god, geen elite, geen kenner, geen koning en geen docent. Wij eisen absolute vrijheid.
Zó los en luchtledig zijn wij geworden in ons gedrag, ons onderwijs en de dwangmatige neiging om aan ie-der-een onze mening te slijten, dat onze vrijheid een dictatuur vormt. In Nederland móet alles worden gezegd. Daarom heeft niets van wat wij zeggen nog waarde.
Dat zal zo blijven, zolang vrijheid voor ons bestaat uit het vervullen van alle mogelijkheden in plaats van het omgaan met beperkingen. Voor ons klinkt dit zweverig, maar met eenzelfde helderheid als de Birmezen heb ik Syriërs, Iraniërs, Zuid-Afrikanen, Palestijnen, Georgiërs, Indonesiërs en Egyptenaren over vrijheid horen spreken. Mensen als u en ik, afkomstig uit landen waar repressie aan de orde van de dag is, of tot voor kort was. Zij weten exact hoe het eruitziet.
Wij beroemen ons op iets wat we kwijt zijn. En hoe minder houvast, des te vatbaarder blijken wij voor slogans – ziedaar het succes van de Partij voor de Vrijheid. In Wilders' handen lijkt vrijheid weer tastbaar en concreet: hij geeft ons een vijand. Daarom ook is zijn rechtszaak, aldus de beklaagde zelf, geen proces tegen hem maar tegen het hele Nederlandse volk. Met andere woorden: ook wij bestaan weer. Hoezee.
Het lijken wel Nederlanders
Op luchtpompen als Maxime Verhagen van het CDA gedijt dit luchtkasteel. ‘Zoals Limburgers trots zijn op Limburg,' zo sprak de minister in Limburg, ‘zou iedereen die in Nederland woont trots moeten zijn op Nederland.' Twee zinnen later meldde hij dat onze samenleving was mislukt, de multiculturele althans. Gek, ik vond die juist enorm geslaagd: al die minderheden die hun eigen onderwijs opeisen, het liefst thuis; al die ‘kut-Marokkaantjes', al die moslima's die weigeren te gymmen en overal hun hoofddoek willen dragen, ze tergen hun omgeving en kijken hoever ze kunnen gaan. Het lijken wel Nederlanders. Zo, ja zo, zijn onze manieren. Allochtonen leven langs ons heen, zoals ook wij al jaren langs elkaar heen leven. Ze hebben geen enkele binding met onze geschiedenis en kijken naar dezelfde debiele programma's die wij onszelf en onze kinderen voorschotelen, dus waar zeuren we over? Als we er nu ook nog in slagen – en dit kabinet biedt mooie perspectieven – de allochtonen voorgoed buiten onze theaters en operazalen te houden, is de Hollandse samenleving eindelijk helemaal top. Losgezongen van geschiedenis en toekomst: 100 procent vrij.
Meneer Verhagen, meneer Wilders, welke cultuur staat u nu eigenlijk voor ogen? Zeg het eens. U spreekt de laatste jaren geregeld over ‘de joods-christelijke cultuur in Nederland'. Gezien uw ziekelijke obsessie met Israël is die slogan even logisch als schaamteloos. Want als de Europese beschaving nu één ding heeft geprobeerd de laatste millennia, dan is het wel de joden te verdrijven uit ‘ons' midden en hen totaal uit te roeien. Over een mislukte multiculturele samenleving gesproken. Dus zullen we die geschiedvervalsing voortaan achterwege laten?
Stelletje hypocrieten
Slogans, dat is al wat u te bieden heeft. ‘Laten we weer trots zijn op onze cultuur', ‘ze moeten zich aanpassen aan onze cultuur' – aan welke? Uitgerekend dit kabinet is erin geslaagd om in mum van tijd het woord cultuur van elke betekenis te ontdoen. Het klinkt nu even hol als onze vrijheid, omdat ook dit begrip louter selectief wordt toegepast. Voor de rest kan cultuur namelijk de pot op. Vondel, Van Gogh, Reve, Mondriaan: ze worden misbruikt om ons af te zetten tegen de islam. Als het ons uitkomt, zijn we plots allemaal nazaten van Spinoza, dan schuilt er een Vondel in ieder van ons. Het is makkelijk trots zijn op iets waar je zelf niets voor hebt gedaan.
Maar het is vooral hypocriet. Zo vrijdenkend zijn we niet. We omarmen Van Gogh nu hij succes heeft, maar hij stierf wel in armoe en volstrekt onbegrepen. Over de beroemdste schilder van Nederland merkte onze staatssecretaris voor Cultuur op: ‘Die kreeg ook geen subsidie.' En dat is de kern van onze cultuur: dit land wil geen enkele kunstenaar, van welk niveau dan ook, ondersteunen. Onze grote Gerard Reve, door Wilders pragmatisch gebruikt als symbool van de westerse cultuur, zal over vijftig jaar door niemand meer worden gelezen indien wij zo met ons erfgoed blijven omgaan. De slechtste manier om cultuur te beschermen is haar te gebruiken als een schild.
Laten we eerlijk zijn. Al onze verworvenheden – vrijheid van meningsuiting, vrouwenrechten, homoliefde – blijken vandaag niets dan een handvol handige jokers om routineus in te zetten, volkomen gratis en selectief. In werkelijkheid gedogen wij slechts. Zolang wij zelf geen wezen bezitten, zal al het vreemde ons als ontaard en wezensvreemd voor blijven komen: homo's, moslims en Mondriaan.
‘Overal gaan de lichten uit. Overal wordt onze vrijheid beknot.'
Je kunt er alleen maar op hopen. Minder licht!
Ons Nederlanders staat een grotere opdracht te wachten dan de Egyptenaren.
Ramsey Nasr is de Nederlandse dichter des vaderlands. Zijn laatste boek, ‘In de gouden buik van Boeddha', schreef hij n.a.v. zijn reis door Birma.
zaterdag 12 februari 2011
Dyade
De griekse filosofen gebruikten het woord 'dyade' voor het principe van 'tweeheid' of 'andersheid'. Ze noemden de dyade 'vermetelheid', verwijzend naar de dappere scheiding van de oorspronkelijke hele vorm, en 'smart' vanwege het verlangen naar die eenheid. De dualiteit werd ook 'illusie' genoemd. Het principe van de dyade is polariteit; het komt overal voor en vormt de bron van alle opvattingen over gescheidenheid; van de natuur en van onze eigen goddelijkheid.
De Grieken zagen een paradox in de dyade: de tegengestelde polen zijn de bron niet vergeten en trekken elkaar aan omdat ze willen versmelten en willen terugkeren naar de eenheid. De dyade verdeelt en verenigt tegelijkertijd; hij stoot af en trekt aan, scheidt en keert terug.
In de taal van de wiskunde is de dyade de deur tussen een en veel, tussen de monade en de andere getallen. Voor de pythagoreeers was de symbolische tekening van de vesica piscis een weg naar de spirituele zelfontdekking. De vorm, van een vulva, werd geassocieerd met vruchtbaarheid en het goddelijk vrouwelijke, en hun interpretatie van het symbool combineert die spirituele reis met de geboorte.
De dyade symboliseert de tegenstellingen van waaruit de wereld is ontstaan.
De Grieken zagen een paradox in de dyade: de tegengestelde polen zijn de bron niet vergeten en trekken elkaar aan omdat ze willen versmelten en willen terugkeren naar de eenheid. De dyade verdeelt en verenigt tegelijkertijd; hij stoot af en trekt aan, scheidt en keert terug.
In de taal van de wiskunde is de dyade de deur tussen een en veel, tussen de monade en de andere getallen. Voor de pythagoreeers was de symbolische tekening van de vesica piscis een weg naar de spirituele zelfontdekking. De vorm, van een vulva, werd geassocieerd met vruchtbaarheid en het goddelijk vrouwelijke, en hun interpretatie van het symbool combineert die spirituele reis met de geboorte.
De dyade symboliseert de tegenstellingen van waaruit de wereld is ontstaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)