scenario 16 juli, traverse des reves/vlucht

Camera komt uit het water omhoog en klimt aan boord. Op het bootje staat een meisje, met los haar, ze verstelt de zeilen, kijkt over horizon, checkt de kaarten, berekent haar koers, stelt nog eens de zeilen. Slaakt een vrijheidskreet en zingt mee met de muziek, 'le vent nous portera, van Noir Desir'. Ze juicht en speelt soms als een kindje, dan weer groot en gecontroleerd aan het roer. Het bootje vaart strak aan de wind en gaat mooi over de golven. Achter haar zien we in de verte Europa, het meisje kijkt geen moment achterom.
Dan ziet ze in haar ooghoek iets zwarts drijven. Zag ze het goed? Het verdwijnt achter haar in de richting van Europa. Ze twijfelt of ze dichterbij moet gaan. Misschien is het gewoon een boei, of afval, praat ze in zichzelf. Toch is ze er niet gerust over en gaat over stag, als ze dichterbij komt ziet ze dat het een mens is.... een man, liggend op een stuk hout. Is hij dood? Ze komt dicht bij en roept in het Engels. Geen reactie. Ze roept in alle talen die ze kent maar nog steeds geen reactie. Ze is acuut in staat van emergency en hijst hem behendig aan boord. Ze legt hem in de kuip en laat de zeilen wapperen. De man is bewegingloos maar ademt wel. Ze verzorgt de man. Hij is oud en ziet er moe uit. Ze geeft hem water. Het meisje dekt hem toe en zet weer koers, nu richting Afrika. Ze is onrustig en bang dat de man misschien dood gaat, dus gaat ze steeds bij hem kijken. Maar zijn hartslag is rustig en hij slaapt diep. Het meisje gaat zwijgend naast de man zitten. Ze weet niet wat ze moet doen, moet ze weer de koers verleggen? Moet ze kanaal 16 (kustwacht) op de marifoon oproepen? Ze zijn dichter bij Europa dan bij Afrika, maar de man komt waarschijnlijk uit Afrika.

"Waar kom je vandaan. Zijn er andere overlevenden. Hoe heet je? Hoe oud ben je? Ben je getrouwd? Ze bekijkt zijn lichaam. Je hebt veel eelt onder je voeten. Je moet lang gelopen hebben. Ben je heel Afrika doorgelopen? Geloof je in god? Ben je moslim? Heb je kinderen? Wat doe je hier? Waarom ben je weggegaan? Was je onderweg naar Europa? Ben je een vluchteling? Wat bezielt je? Hoe heet je? Ken je de kleine prins? Hoe heet je vrouw? Je bent vast een vluchteling. Als ik nu de kustwacht oproep dan vrees ik het ergste voor je. Ze zullen je onmiddelijk terugsturen, of gewoon aan je lot overlaten. Misschien zullen ze je martelen of gewoon geen eten en drinken geven. Ze zijn gek bij de grenzen van Europa. Je hebt geen paspoort." Ze doorzoekt zijn kleding. Ze vindt niets....alleen een tatouage op zijn bovenarm. Een geometrisch figuur.
"Ah, dit is een teken...dit is vast een symbool van jouw stam. Wat betekent het?" Het meisje probeert de tatouage te ontcijferen.

Ze stelt hem alle mogelijke vragen in alle talen die ze kent. Soms geeft ze zelf antwoord. Het is net alsof ze tegen een pop praat..... Na een tijdje houdt ze stil en kijkt met een mengeling van angst en verwondering naar de man. Ze bestudeert zijn hele lichaam met haar ogen. Ze zit zwijgend naast hem. Kijkt dan om zich heen en staat op om de zeilen te verstellen. Als ze daar mee klaar is gaat ze weer naast de man zitten en praat verder.
"Mijn naam is ...... Ik kom uit Amsterdam, Nederland. Welke taal wil je dat ik tegen je spreek? Frans? Engels? Ik ben 25 jaar, net afgestudeerd als theatermaker. Ik ben gevlucht uit Europa. Ik ben van plan ergens anders een ander leven op te bouwen en misschien zelfs de wereld rond te gaan met mijn boot. Ik ben politiek vluchteling. Net als jij? Maar waar moet ik naartoe vluchten? In de jaren dertig konden mensen nog naar de vs vluchten maar dat is nu de grootste vijand. De zee is neutraal gebied. Hier ben ik vrij. Hier de zee, de zon, ik en mijn dromen, hier ontmoeten we in eindeloze verten. De horizon is terug, de golven waarop ik mijn gedachten kan laten varen, mijn dromen op kan uitzetten. I don't know where I am going to. I just want to be on the sea, heading to nowhere. Heading to the horizon.
Ik zal je in het kort iets over mijzelf vertellen zodat je weet met wie je te maken hebt. En dan moet je wakker worden en vertellen wie jij bent. Je verhaal. Ik wil je verhaal horen. Goed, dit is mijn verhaal. Er was eens....(ze vertelt in de vorm van een sprookje)) een jonge vrouw uit West-Europa die langzaam verdronk in de overvloed, het materialisme en het superioriteitsgevoel van haar maatschappij. Ze had alle mogelijkheden voor een rijk en gelukkig leven, maar ze was niet gelukkig. Zij geloofde niet in de rijkdom en de welvaart van haar land. In plaats van geluk, zag ze vooral veel gefrustreerde mensen die streven naar comfort, succes en materiele rijkdom...... (Het meisje schakelt weer over naar de ik-vorm en wordt langzaam steeds bozer.) Nederland. Ik schaam me voor dat land. Dat land, waar mensen trots roepen: Vol=Vol. Een land dat troepen naar Afganistan en Uruzgan stuurde. Een land dat met een excuus-briefje van 1 A4tje haar hele bijdrage aan de oorlog in Irak goedpraat. Een land dat zichzelf democratisch noemt maar onder de dictatuur van de VS valt. Een land dat ooit symbool stond voor vrijheid en tolerantie maar dat nu op elke straathoek camera's laat plaatsen. Een land dat mensen verbied om op een cafe-terras staand een biertje te drinken. In zo'n land wil ik niet leven. Ik schaam me voor dat land. Of ik daar dan niets aan kan doen? In de politiek gaan, of de dialoog met agenten op straat aangaan? Of demonstreren. Nee, weet je wat het lullige is, ik geloof niet meer in dat land. Ik geloof dat er niets meer aan te doen is. Dat land is op. We kunnen het het beste gewoon maar weer onder de zeespiegel laten verdwijnen. Vol=vol, voorbij is voorbij. Vaarwel is vaarwel. Gaan met die banaan, dumpen die handel. Goed, laten wij dan het goede voorbeeld nemen, dacht ik, en massaal vertrekken. Kijken hoen lang meneer Wilders zijn slogan nog volhoudt. Alles is geprobeerd. Alle vormen van demonstratie en protest. De enige oplossing die ik nu nog zie is dit land de rug toe te keren. Je zou kunnen denken dat je als kunstenaar juist moet blijven en met een kritische blik juist kan bijdragen aan een mogelijke verandering, weet je, dat je als kunstenaar protesteert, een verzet in gang zet, nieuwe voorstellen doet, risico's neemt, maar weet je, de kunst is dood en de kunstenaar is omgekocht. Niemand neemt meer risico, niemand is meer kritisch. Kunst is een soort gezellige, hippe, makkelijke, oppervlakkige, treurige grijze modderpoel geworden. Iedereen is bang. Iedereen probeert z'n eigen reet te redden en roert met gesloten ogen in z'n eigen schijt. Want dat wordt gesubsidieerd. Daar is geld voor. Want er is wel geld, zwijggeld. Ik ben afgestudeerd aan de toneelschool. Het was een dooie boel daar, een kerkhof en de acteurs dansende schimmen uit een ver verleden, de resten van vergane glorie. De kunsten zijn overgeorganiseerd, overgeinstitutionaliseerd, overgesubsidieerd, overgecencureerd, ingekapseld en de beste kunstenaar zijn zij met de meeste papiertjes, master voor dit, voor dat, voor everything, perfecte ambtenaars, die niets anders doen dan in opdracht van de staat propaganda maken voor het kapitalistisch regime. Iedere kunstenaar wordt verleid om zijn werk via subsidie tot stand te laten komen. Er bestaat in Nederland nauwelijks underground en als die er al is dan is ook die gesubsidieerd en door een of andere overheidsinstantie gestimuleerd. Jonge kunstenaars worden door de overheid gestimuleerd om zich uit te spreken. Er is grote vraag naar jong, aanstormend talent. Op de subsidie-aanvraag-formulieren wordt er steeds gevraagd om jong en vernieuwend. En voor alles is een hokje, zelfs voor de grootste provocateur bestaat er een gouden kooitje en zo wordt iedereen verleid en onschadelijk gemaakt. Op alle fronten worden kunstenaars gecontroleerd en gemanipuleerd. Gevangen in een tijd van controle supervisie en grondige censuur, waarin de naieve creatieveling wordt ingezet voor propaganda voor het kapitalisme en waar iedere afvallige wordt getraceerd en in de kiem wordt gesmoord. Hoe? Middels comfort. Want dat is waar, ik moet toegeven dat er hier heel erg goed voor 'de kunstenaar' gezorgd wordt. Ik heb 4 jaar kunnen studeren op kosten van de overheid. Nu zijn er CAO's voor artiesten en zelfs de WWIK, een soort spaarpot voor beginnend kunstenaars. Als ik wil, lig ik nog 4 jaar lang aan het infuus. Maar ondertussen maak ik voorstellingen in een land waar oorlogs-misdadigers vrij rond lopen, niet eens als zodanig worden gezien, waar inmiddels echt bijna iedereen uit de magnetron eet en waar onlangs een didactisch museum werd geopend voor kinderen waar ze kunnen leren dat kipfilet van een dier komt, een kip. Ik ben boos op dit land, woedend. Ik ben teleurgesteld en ik wil er niets meer mee te maken hebben.
Raken we in Europa niet steeds verder weg van waar het leven om draait?, vroeg ik me af. Weten we in ons comfortabele landje nog wat overleven is, zouden we dat nog kunnen, verwend als we zijn, overleven? In plaats van te verdrinken besloot ik van mijn laatste spaargeld een klein zeilbootje te kopen. Ik ga op zoek naar de eenvoud. Ik wil weer leren overleven. En leren. Leren van andere culturen. "Il faut retrouver l'essentiel," Het was midden op de oceaan, in december 2008 dat ik begon de noodzaak te voelen om echt definitief te vertrekken. Ik voer met een beroemd frans architect op een prachtig zeilschip van Europa naar Zuid Amerika. De franse architect had besloten om Europa te verlaten, z'n werk stop te zetten, een booot te kopen en in drie jaar om de wereld te zeilen. Dit was het juiste moment om zoiets te doen, zei hij. Nu in Europa de crisis was uitgebroken, had hij daar voorlopig niets meer te zoeken. Bovendien had hij schoon genoeg van Europa en de Westerse wereld, uitgemolken , opgebrand, afgelopen, leeggebloed. Het was tijd om die laatste plekken op de aarde te zoeken nie nog niet besmet met en uitgemolken door het kapitalisme waren en wat is een betere manier om dat te doen dan overzee?
Via het water verplaatsen zich al eeuwen lang mensen van de ene plaats naar de andere, van het ene werelddeel naar het andere. Het water verbindt de cultuur van het ene land met die van het andere.

'C'est la manque qui force a aller chercher une nouvelle richesse', zei hij altijd.
En hij heeft gelijk.

De Europeaan is welvaartziek, verzwakt en kan niet meer overleven. Nu met de crisis zien wij grote armoede tegemoet en de Europeaan zal moeten veranderen. We zullen terug naar de essentie moeten gaan en daarvoor moeten we op onderzoek in andere culturen. 500 jaar geleden trokken we er massaal op uit om de wereld te ontdekken. We ontdekten schat na schat, goud, grondstoffen, vruchtbare grond, werkkrachten. Maar de manier waarop we met die schat zijn omgegaan is barbaars en onmenselijk. Ons empire is barbaarser en schofteriger dan het Griekse, Romeinse en Ottomaanse rijk bij elkaar. We hebben hele volken ontheemd, verscheurd en vertrapt en we zijn er met de buit vandoor gegaan. Alleen was deze oneerlijk verworven rijkdom helaas van korte duur want we namen de schat mee maar we vergaten de gebruiksaanwijzing. We hebben de wereld ontdekt en veroverd maar spiritueel zijn we er niet rijker op geworden. Want een veel grotere en duurzamere schat hadden we over het hoofd gezien en onder de voet gelopen. Namelijk de wijsheid en de kennis die de culturen die we beroofden rijk waren. Het weten leven. Nu moeten we terug en gaan leren van de wijzen overzee en we zullen ons opnieuw moeten leren onderwerpen/overgeven aan de natuur.

(stilte)

(stilte)

Het meisje doet wat praktische dingen aan boord. En gaat dan weer naast de man zitten.

(onderstaand stukje weet ik nergens te plaatsen, hoogstwaarschijnlijk is het overbodig en de bewoording is slecht, maar ik vraag me af of de strekking van deze zinnen wel genoeg naar voren komt in het scenario. Dus vandaar dat ik het nu even hier plaats)

"Hoe belangrijk is het toch dat wij altijd blijven proberen de geschiedschrijving voort te zetten. Acties, helden en misdaden leren ons om te groeien en betere mensen te worden. Herinneringen aan oorlog bepalen hoe wij zullen strijden voor vrede.
Strijden voor vrede. Wat kan ik bijdragen? In het oplossen van dit wereldlijk verdriet? Hoe kan ik bijdragen aan de ontwikkeling van de mondiale menselijkheid? Hoe kunnen wij de wereld wakker schudden en uit deze uitzichtloze put van wereldlijke wanhoop en conflict helpen klimmen? Hoe word ik een beter mens? En hulpvaardiger? Wat is mijn taak, mijn kracht in deze strijd? Strijdbaar moet ik zijn. Worden. Want in onze verwende samenleving heb ik niet geleerd te overleven, van dag tot dag. En naast mijn eigen leven ook de levens van mijn naasten en ook mij onbekenden aan te trekken. Hoe kan ik mij ontwikkelen tot vredesstrijder en mij verenigen met menig ander medestrijder? Samen zullen we iets kunnen doen. Samen zijn we sterk. Laten we ons inzetten voor de wereldvrede.")


De man reageert niet. Het meisje kijkt om zich heen en gaat dan de kajuit in. Ze luistert naar het weerbericht.

"Het weerbericht voorspelt slecht weer."

Het meisje verstelt de zeilen, checkt haar koers, moet half over de man heen kruipen.

"Ik heb niet veel eten aan boord en bovendien, ik moet binnen niet al te lange tijd op de Canarische eilanden zijn, want dan komen de gunstige winden en dan kan ik zo hop met de passaat naar de overkant. Ik was toch al van plan Tanger aan te doen. De oceaan over? Zul je wel denken. Wat? Ik heb het al twee keer eerder gedaan. Maak je niet druk. Bovendien, de Atlantische oceaan is de makkelijkste oversteek, je gaat gewoon zo... als een vlindertje... voor de wind, met een vrij constante wind en stroming. Er is amper verkeer. De twee keren dat ik het heb gedaan heb ik drie weken lang geen boot gezien. Dit stuk hier, in de straat van Gibraltar, tussen twee landen is een stuk gevaarlijker. Land is wel in zicht, maar het is verder dan je denkt. En kijk, de winden worden daar tegengehouden door het Rif gebergte, maar daar komen ze weer dubbel zo hard om de hoek. En daar aan de andere kant, de bergen van Gibraltar zorgen dat die wind nergens naartoe kan, dus moet ie allemaal door die relatief kleine doorgang naar de open oceaan, het eind van de straat. Dat maakt dat er vaak onaangekondigde fronten en lage drukgebieden door de straat sjeesen, dat is niet relaxed en je kan hier nergens schuilen. En dan nog het verkeer, het wemelt hier van de tankers en de vrachtschepen die komen van de Middelandsche zee, Griekenland Italie, Frankrijk en die moeten naar Panama of de VS. En natuurlijk de ferries, die gaan de hele dag door. De ferry van Tunesie naar Spanje, Marokko, ik vraag me af waar ze die ferries mee vol krijgen. Zoveel Europese toeristen zullen er toch niet dagelijks naar Afrika op vakantie gaan? En van de andere kant, mogen Afrikanen niet aan boord, behalve wanneer ze een verblijfsvergunning hebben, dat komt zelden voor. Ik hoorde eens dat mensen zich op zo'n ferry probeerden te smokkelen en dat ze ontdekt werden in een cargo. Ze zijn afgevoerd en kregen levenslang. Kan jij je dat voorstellen? Waarom doen ze zo moeilijk. Wat mij betreft komt iedereen maar naar Europa die daar zin in heeft maar ik zou het niemand aanraden. Weet je dat ze zelfs electro-hekken hebben bij de grens van Spanje, die staan onder stroom. Als je daar overheen probeert te klimmen, wordt je geelectrocuteerd. Helemaal gek zijn ze. Compleet paranoia! Dat ze dat in Amerika nou doen, bij de grens van Mexico, daar schieten ze je gewoon overhoop, als je Native American bent en van Mexico naar Amerika, wat dan het land van je grootouders is, probeert over te steken. De andere kant op geen probleem, dagelijks gaan hele hordes Amerikanen de grens over omdat in Mexico het bier goedkoper is. Kan je het je voorstellen. Dan gaan ze dus met hun dikke vette auto onder hun reet, de grens over, doen ze een gezellig sombrerotje op, zuipen zich helemaal vol met het goedkope mexicaanse bier, vreten zich vol met limitless texmex, nemen een dikke Mexicaanse hoer, neuken dr tot ze scheel ziet, schelden dr verrot, maken nasty grappen over haar en ronken de nacht door in een goedkoop weghotel. Volgende dag hup weer terug in die dikke vette auto van ze, weer de grens over. De mexicanen bij de grens zijn al lang blij, met de dollars die ze tenminste krijgen voor hun uitgebuitte diensten.....
En tegelijkertijd, wordt iedere Mexicaan die naar Amerika wil geweigerd. Gestoord. Barbaren zijn het die Amerikanen, maar de Mexicanen zijn ook gek! Dat ze zich zo laten gebruiken, dat ze zich laten naaien voor die paar dollar. Als ze massaal in opstand zouden komen, gewoon die grens en masse zouden bestormen, zoals de Fransen ooit de Bastille bestormden en zouden zeggen "Wij hebben net zoveel recht op dit land als jullie, meer nog, wij zijn hier geboren, en als je ons niet wil, dan ga je toch lekker terug naar waar jullie zelf vandaan komen! Hup en nou plaatsmaken. En een beetje respect alsjeblieft! Snap je, de Mexicanen zijn Native Americans, verdreven door de Europese barbaren en criminelen die in Europa geen toekomst meer zagen of op de zwarte lijst stonden, belasting-ontduikers, moordenaars.... Die kwamen op hun schepen aan, met hun wapens en kanonnen en schoten dat hele land aan gort en verdreven de indianen richting het Zuiden! En nu gaan ze in het weekend ff de grens over om een biertje te drinken en een wijf te neuken! En het zijn niet alleen de oorspronkelijke Europeanen die daar op die grensposten staan. Je staat gek te kijken, maar daar staan evenveel Native Americans die op de een of andere manier zich goed verstopt hadden of net zo corrupt waren als de kolonisten die nu net zo goed in dollars denken en een veilig baantje bij security hebben. Die eten allang geen texmex meer maar zijn vaste klant bij Mac Donalds. Daarmee wil ik zeggen, dat de ene Native American de andere Native American weigert bij een grenspost, want de een staat aan de ene kant van de streep en de ander aan de andere kant. Fuck it! Ze naaien elkaar gewoon. Broeders naaien elkaar. En in feite zijn we allemaal broeders en naaien we elkaar allemaal. Man!!! Wat wil je in godsnaam doen in dat klote Europa. Ik kom ervandaan, ik ben er geboren en ik zal je eerlijk zeggen,voor een man als jij, in de 60, wat ben je? uit Afrika, Moslim, hoogstwaarschijnlijk! is er werkelijk helemaal niks te zoeken. Ze willen alleen maar zoveel mogelijk Afrikanen het land uit. In Nederland waar ik ben geboren luidt het nieuwe volkslied: VOL =VOL. Dat roepen ze zo hard dat zelfs ik, die daar vandaan kom me er niet meer welkom voel.
Ik werkte een tijd in een restaurant bij een Marokkaan. Die regelde verblijfsvergunningen voor zijn werknemers maar betaalde ze wel 1 derde van het het bedrag wat hij zijn autochtonen werknemers betaalde. Maar ze werkten wel het dubbele aantal uren. het drie dubbele aantal uren. Die gasten verdienden net genoeg geld om naar hun familie in Marokko te sturen. Ze werkten 7 dagen per week 14 uur per dag terwijl het Nederlandse personeel 4 dagen per week werkte en vrij kon nemen wanneer ze zin hadden en op vakantie kon gaan wanneer zij dat wilden. De meeste van die gasten hadden niet eens een huis, ze sliepen in een kamertje bij kennissen en een van de jongens die sliep gewoon als waakhond in het restaurant, tussen de kratten en de colaflessen. Er was geen douche niks. Hij werkte tot 3 uur s nachts en moest om 6 uur vaak weer op om te openen. En zijn familie in marokko dacht dat hij goed zat daar in het westen. Nou, ik zeg je die jongens zagen er niet echt gelukkig uit. Maar sterk wel. Bikkels waren het.
Vergeleken bij hen waren de nederlandse werknemers watjes, verwend, wilden hun handen niet vies maken, gingen bij het minste of geringste op een stoeltje zitten omdat ze zo moe waren van het staan. Ja, van die jongens heb ik leren werken. Heb ik leren volhouden. Niet zeiken, maar werken. Maar, jezus, ze worden behandeld als derderangs mensen, het is verschrikkelijk. En hier ook weer. Hun bloedeigen broeder, ooit zelf vluchteling uit Marokko, behandelt zijn broeders als zijn slaven, want wat wil je, ze zijn compleet afhankelijk van die klojo, hij regelt hun verblijfsvergunning, dat wel.
En dan heb ik het nog over jonge jongens, die een heel leven voor de boeg hebben en wellicht zich nog omhoog kunnen werken en zo een leven creeeren waarin ze nog enigszins kunnen genieten van het resultaat van hun harde werk. Jonge jongens die de taal nog kunnen leren, die nog zich de cultuur enigszins eigen kunnen maken, die kans hebben om de liefde te ervaren. Maar jij bent een oude man. Mijn vader is jonger dan jij, heeft gestudeerd, heeft 30 jaar gewerkt en heeft nog moeite om een fatsoenlijke baan te vinden. Hij heeft een hypotheek, die die elke maand moet betalen. weet je wat dat is, een hypotheek? Man, je bent gek. Waarom heb je die boot genomen. Waarom ben je niet gebleven. Ik zweer het je, je was daar daar beter af dan waar je nu naartoe onderweg bent. (( Ik kan het weten. Ik kom er vandaan. Ik Heb mn hele leven eenzame allochtone mannen gezien op straat, die hier of daar werken als schoonmaker, of als parkeerwacht. En dan zijn er sommigen die een eigen schoenmaker, kleermaker beginnen of slager. Maar that's it. En dan zijn er natuurlijk een paar uitzonderingen. Die restauranteigenaar waar ik voor werkte had een waanzinnig fantastisch prachtig restaurant. Dat liep goed en kreeg 5 sterren in de krant. Het zat elke weekend vol en hij serveerde de Marokkaanse keuken. Er kwamen daar vooral blanke autochtonen die een avondje Magreb gingen proeven, heerlijk, het was net de medina, maar dan zonder moskee, er werd wijn geschonken en er werd afgerekend in Euros. Mensen waanden zich een avondje uit in de medina van marokko, maar aan het eind.....
die man dus, kwam op zijn twinigste naar Nederland zonder geld, helemaal niets en hij heeft in 20 jaar een waanzinnig bedrijf opgebouwd, hij heeft veel voor elkaar gekregen en is een rijk man nu. Het geld wat hij verdient wil hij investeren in projecten om Marokkanen te inspireren ondernemender en inventiever te worden in een vreemde cultuur. Hij is fantastisch, hij helpt menig man aan een verblijfsvergunning, maar waarom betaalt ie ze zo weinig! Zo weinig dat die gasten treurig kijken als de pest en niet eens genoeg hebben om naar hun moeder naar huis te bellen! Zo heeft hij het zelf ook geleerd zegt ie, daar wordt je hard van. Ja, een enkeling misschien, maar de meerderheid komt echt niet verder dan de afwas. Ik heb nog nooit een verhaal gehoord van een man van 60 of 70, hoe oud ben je eigenlijk? die de taal niet spreekt, en begint bij de afwas en dan doorstroomt zodat ie op zn 85ste misschien een eigen flat heeft. Man, doe het jezelf niet aan, houd jezelf niet voor de gek. Ik breng je terug naar waar je vandaan komt!

Ze gaat naar binnen in de kuip en komt terug met kranten knipsels:

"Fatum. Weet je wat dat betekent. Dat betekent in het Latijn lot en toeval. Bijzonder he, dat voor ons zo tegenovergestelde betekenissen samenkomen in 1 woord. Fatum. Ja, zou dit fatum zijn? Ik heb voor dat ik vertrok uit Nederland onderzoek gedaan naar het immigratie-beleid. Gestoord he, dat wij elkaar nu ontmoeten. Dat mij dit precies moet overkomen, alsof ik het over me af heb geroepen......

Kijk, hier..... ze laat de man foto's zien van vluchtelingen en drenkelingen en toeristenmeisjes met drenkeling in armen.... de nieuwe pieta (vertel iets over de nieuwe pieta)..... ((Misschien heeft het meisje er zelfs over gedacht om naar Afrika te gaan, naar Marokko, om emigranten, vluchtelingen ervan te proberen overtuigen om niet naar Europa te gaan. Om vluchtelingen inlichtingen te geven, of om in Afrika in de woestijn te gaan, of om te gaan kijken hoe dat ging met de maffia boten...... wat een toeval dat ik niet naar jou toe hoef te komen Afrika, maar jij komt naar mij. What a destiny!))

(ze leest een aantal fragmenten voor uit onderstaand artikel...)

Het integratie- en islamdebat is net als een rollenspel waarvan de uitkomst in de meeste gevallen al vast staat. Of het perspectief nou het linkse 'allochtoontje en moslimpje helpen' is of het rechtse 'verdedigen van de Nederlandse cultuur', de vaste uitkomst In Europa wordt verwacht dat de is dat de moslim en de allochtoon de oorzaak zijn van alle problemen. Zij worden daarom geacht een inschikkelijke, verontschuldigende, dankbare en onderdanige houding aan te nemen ten opzichte van de onfeilbare autochtoon.
Dat weerspiegelt de sociale realiteit. De zogenaamde autochtoon (lees 'witte man') is een arrogant schepsel. Tweederde van de autochtonen vindt dat andere etnische groepen zich volledig aan hun levenswijze moeten aanpassen. Tweederde van de autochtonen vindt dus dat andere etnische groepen tweederangsburgers zijn – of omgekeerd: tweederde van de autochtonen vindt dat zij beter zijn dan andere etnische groepen. 
In de praktijk houdt dat in dat zij geen gedrag tolereren dat niet in hun straatje past. De allochtoon moet zich schikken. Hij mag er niet uitzien zoals zij niet willen. Hij mag geen mening hebben die zij niet willen. Hij mag geen normen en waarden hebben die zij niet willen. En als er een manier was om je huid te bleken, dan zouden ze dat misschien ook van nog wel hem verwachten.
Op deze manier definieert de autochtoon de regels van het spel, zowel in het integratie- en islamdebat als in de rest van de samenleving. Hoe gaan moslims hiermee om. In brede zin kun je ze verdelen in drie types: de Recalcitrant, de Pragmaticus en de Paladijn.
Eigen regels
De Recalcitrant speelt het spel volgens zijn eigen regels. Hij weigert de valse en racistische regels van de autochtoon op te volgen. Hij doet dat bijvoorbeeld door de top-dog positie, die de autochtoon zich toeëigent, niet te erkennen – integendeel, hij wijst die autochtoon juist zijn plek: staatsburgers van Nederland hebben gelijke rechten. De Recalcitrant gelooft niet dat vooruitgang bereikt kan worden binnen het racistische raamwerk dat men hem tracht op te leggen. 
Logischerwijs maakt hij daardoor veel vijanden; minstens negen miljoen, om precies te zijn.
De Pragmaticus verschilt enkel in methode van de Recalcitrant. Oók hij ziet de onrechtvaardigheid van de spelregels en erkent deze niet. Desalniettemin houdt hij zich aan de regels. Hij verzet zich niet openlijk. Binnen het kader dat de autochtoon hem aanreikt, probeert de Pragmaticus desondanks toch nog iets goeds te bereiken voor zijn gemeenschap.
De Paladijn is zonder twijfel de tegenpool van de Recalcitrant.
Vooruitgang wordt bereikt door de confrontatie met de vijand, niet door met hem in bed te liggen.
De Paladijn houdt zich niet alleen aan de regels van het spel – hij doet er nog een schepje bovenop: hij rechtvaardigt ze, ontkent het racistische en onrechtvaardige karakter ervan, hij accepteert de autochtoon als zijn meerdere en vindt dat andere moslims dat ook moeten doen.
Hij doet het voorkomen alsof hij opkomt voor de moslimgemeenschap. Op een merkwaardige wijze, dat wel. Zijn inspanningen behelzen vooral het verheerlijken van de westerse cultuur en zichzelf presenteren als De Grote Verlichter die deze cultuur zal gebruiken om de moslims van hun eigen, achterlijke cultuur te bevrijden.
De (linkse) autochtoon houdt van hem. De Paladijn is immers het braafste jongetje van de klas, dat zich netjes aan de regels van het spel houdt. Maar de moslim veracht hem. De moslim veracht hem nog meer dan de autochtoon die verwacht dat wij ons volledig aan zijn levenswijze aanpassen. De Paladijn wordt gezien als zakkenvuller, subsidiehoer, bounty, housenigger, collaborateur, verrader, hypocriet, munaafiq en, in het ergste geval, afvallige. En de Paladijn veracht deze moslims.
Hij veracht met name de Recalcitrant. Maar, hij houdt ook van hem. De Paladijn houdt van hem omdat de hij met zijn vinger naar hem kan wijzen. De Paladijn zegt tegen zijn meester: 'Kijk, ik ben wel een goede en bestrijdt voor jou deze extremisten'. Zijn haat gaat echter veel dieper. De Paladijn haat de Recalcitrant omdat hij hem een spiegel voorhoudt.
Een spiegel waarin de Paladijn ziet wat hij eigenlijk moet zijn. En dat frustreert hem. De Paladijn weet dat als hij wordt wat hij zou moeten zijn, hij dan de positie die zijn witte meesters hem geven onmiddellijk kwijtraakt. Vooruitgang wordt bereikt door de confrontatie met de vijand, niet door met hem in bed te liggen.
De ongeschreven regels van het integratie- en islamdebat blokkeren een constructieve discussie en maken het tot niets meer dan een racistisch circus waar de witte man wel even komt vertellen hoe andere etnische groepen zich zouden moeten manifesteren. 
Willen we werkelijk iets bereiken in deze discussie, dan dienen de traditionele spelregels resoluut te worden afgewezen. Bijna negen miljoen autochtonen moeten heropgevoed worden; en leren dat zij niet in de positie zijn om van andere etnische groepen te  verwachten of van hen te eisen dat zij zich aan hen aanpassen. De Paladijn zou zich juist moeten aansluiten bij de Recalcitrant, in plaats van hem te bestrijden.

Izz ad-Din Ruhulessin (23) studeert politicologie


Ergens in het citeren onderbreekt ze zichzelf, en begint radeloos te huilen.

"Wat is dit? My fucking god!!! Wat is dit voor gestoord gedoe!!! Laat dit ophouden, deze fucking nachtmerrie, ik wil eruit, laat me wakker worden, alsjeblieft, fuck, kut, wat moet ik doen! Die gast ligt hier dood te gaan en ik heb het over integratie en cultuurconflicten. Helemaal gek. Je bent helemaal gek...je hebt genoeg geouwehoerd, je moet iets doen. Nu actie. Het is tijd voor actie....je kan intellectualiseren wat je wil, maar er ligt hier nu een man dood te gaan voor je voeten, op jouw boot en er is niemand die hem kan helpen behalve jij. Wat doet het er nu toe of hij moslim is, hoe Europa met allochtonen omgaat....nu, doe iets, gek....doe fucking iets en hou je bek!!! Die gast begrijpt toch niks van wat je zegt, ga thuis lekker zitten masturberen op je illusies en utopieen....als je het allemaal zo goed weet, wat doe je hier dan alleen op de fucking oceaan, weggevlucht van alles, toch, daar komt het uiteindelijk toch gewoon op neer. Hou je zelf niet voor de gek. Je bent gewoon weggevlucht voor de realiteit, je trok het gewoon niet meer, je gaf het op, en kijk, hopla, nu hier recht onder je neus, in levende, nou ja, halfdode lijve, de confrontatie! daar ga je! Nu kom je er niet meer onderuit schat. Je moet iets doen nu. En met woorden wek je deze man echt niet tot leven."

Het meisje kijkt nerveus om zich heen, raakt in paniek.....gaat bijna hyperventileren. En schreeuwt keihard over het water.

Ze huilt hysterisch en schudt de man heen en weer. Er gebeurt niets, de man reageert niet. Ze huilt nog harder en schreeuwt nu GODVERDOMME GODVERDOMME GODVERDOMME GODVERDOMME! Laat me met rust....Wat doe je hier!!!Ga weg!!!"

Ze kruipt woest naar de voorpunt, daar gaat ze zitten in de preekstoel en steekt een sigaret op. "Klootzak, kutleven, kutwereld, kut god, wat god, welke god, hoezo god. Ik ga hem afzetten in Cadiz, hij zoekt het maar uit. Ik ken hem niet eens. Waarom zou ik zo mijn best doen voor iemand die ik niet eens ken, die het blijkbaar ook niets kan schelen dat ik besta, dat ik hem wil helpen. Die niet eens de moeite neemt om me te zeggen wie hij is. Die niet geinteresseert in mij is alleen maar naar mijn land wil om er geld te gaan halen. Wat kan hem het schelen dat ik besta en dat ik hem wil helpen? Wat help ik hem trouwens? Hij hoeft mijn hulp helemaal niet. Misschien wil ie gewoon dood. In de armen van Allah sterven. Alhamdurela! Helena fait pas ca, dat brengt ongeluk, laisse tomber, breng hem naar waar die vandaan komt, dat is het beste, daar kunnen ze hem geven wat ie nodig heeft, daar kunnnen ze hem een begrafenis geven binnen de traditie van zijn geloof, van zijn eigen cultuur. IK WIL NIET MEER!!! Laat er nu maar een grote golf komen en me meenemen naar de bodem van de oceaan. ik wil niet meer. Ik kan dit niet. Laat het alsjeblieft afgelopen zijn. Er is geen oplossing. Afrika gaat naar de klote....Europa gaat naar de klote. De oceaan gaat naar de klote" Ze maakt haar sigaret uit, gooit de filter niet in het water maar stopt hem in haar broekzak. "De hele wereld gaat naar de klote. Kom maar op! Ik ben er klaar voor. Ik ben moe...."


Hierna zijn heb ik drie versies van de verkrachtingsscene.

1:

Ze huilt en kruipt weer terug naar de man.

"Wie ben jij?"

De man ligt nog steeds bewegingloos op het dek. Het meisje kijkt door haar tranen heen naar de man, pakt zijn hand, streelt zijn hand....zingt half huilend een liedje.... ze aait hem over zijn hoofd, zijn gezicht....

"Oh lieverd het spijt me zo. Het spijt me zo. Wat kan ik doen? Wie ben je toch? Kom bij me. Ik wil je vasthouden. Ik wil je omhelzen. ik wil jou en je geloof, je hele cultuur omhelzen. Ik wil het leven omhelzen en alle verschillen. alle religies, alle cutuurverschillen, ik wil ze omhelzen. Ik wil dat we een worden. Allemaal. Eenworden. Kijk hier op zee, zijn er geen verschillen. Hier valt niemand ons lastig hier kunnen we zijn wie wezijn. wie we willen zijn. Hier hebben we geen wapens nodig om ons tegen elkaar te verdedigen. Hier op zee moeten we samen strijden. Sasmen leven. Samen overleven. Liefste alsjeblieft wordt wakker. Ik wil niet dat je dood gaat. Ik wil je ontmoeten. Ik wil je leren kennen. ik wil dat je me vertelt wie je bent en waar je vandaan komt. Ik wil dat je me vasthoudt en zegt dat het goed is. Ik wil dat je me Arabisch leert spreken. Ik wil dat je me vertelt over de liefde. Ik wil dat je me recepten leert uit jouw keuken. Ik wil de naam weten van je moeder en van je eerste geliefde. Ik wil dat je me vertelt wat je dromen zijn en wat ze ooit waren. Ik wil dat je me je naam zegt. Ik wil weten wie je bent, liefste. alsjeblieft wordt wakker. Help me. Help me dan. Ik kan dit niet alleen. We moeten samen vechten. Samern moeten we vechten voort een betere wereld. Het is mogelijk. Ik weet het zeker! We willen leren. Ik wil van jou leren. Alles wat je weet. Leer het me. Alsjeblieft, kijk me aan, kom hier, laten we samen. Samen. Ik geloof dat de mensheid een kan worden, zoals de mensheid misschien wel ooit was, heel heel lang geleden. Heb je ook niet dat gevoel, als een heel oude herinnering, dat we allemaal een waren. Kleine stofdeeltjes in de ruimte. Kom hou me vast. Laten we herenigen. Onze zielen zijn al een. We zijn een ziel.

Het meisje buigt zich voorover, huilt, raakt de man teder in zijn gezicht, streelt zijn wangen. Ze kust zijn voorhoofd en blijft ondertussen zachtjes doorpraten, liefdevol, teder, kruising als tegen een kind en een geliefde. Ze legt haar hoofd op zijn hart. Voelt zijn adem en huilt. Waarom ben je hier? Waarom ontmoeten wij elkaar? Dat kan toch geen toeval zijn? Misschien heeft Allah het zo gewild. Misschien heeft de natuur ons bij elkaar gebracht met een reden. Misschien kunnen jij en ik........
Ze komt omhoog en kijkt de man in zijn gezicht, geen teken van leven. Ze beseft iets. Haar ogen draaien naar binnen en kijken dan over zee. Ze ziet Afrika en draait haar hoofd dan richting Europa, ze lacht gek, verlegen, verrast door wat ze zich net heeft beseft. Ze kijkt weer naar de man. Anders nu. "Misschien moeten jij en ik, fatum." Als een kruising tussen iemand liefkozen en onhandig porren, testen of iemand nog iets voelt tast ze voorzichtig zijn lichaam af. Ze kust zijn wangen. "Wordt toch wakker lieve vreemdeling en omhels me. Wij kunnen samen het verschil maken. We hoeven nergens naartoe. Hier en nu. Ze kust zijn borst. Kijkt steeds naar zijn gezicht of ze een teken ziet, gaat door, zakt af naar beneden, blijft testen of hij wakker wordt en ze praat ondertussen door. Wij kunnen het verschil maken. Door elkaar te ontmoeten. Ik omhels je, ik ben niet bang voor je vreemdeling. Uiteindelijk zijn we allemaal een. Wij moeten samen iets nieuws creeeren. Niets aan zijn lichaam beweegt. Dan komt ze bij zijn penis. En streelt z'n broek op die plek. Tot haar verbazing wordt hij hard. "Dit is een teken, dit moet een teken zijn. Op jouw leeftijd. Het enige aan je wat nog reageert. Mannen, wat een wonder. Dit is een wonder. Ze is eerst wat onhandig maar dan vastberaden. Jij en ik kunnen het verschil maken. Ze maakt zijn broek los en haalt zijn penis eruit, doet haar broek uit en gaat boven op de man zitten. Ze kijkt naar de zee. Huilt, maar is vastberaden. Je mag niet voor niets sterven.




of

2:

Het meisje raakt de man aan over zijn hele lichaam. Ze trekt aan zijn arm, blaast in zijn gezicht, slaat hem in zijn gezicht, schudt zijn benen, trekt aan de haartjes op zijn borst, schreeuwt vlak naast zijn oor, trekt aan zijn oren, schudt hem heen en weer. Schreeuwt in de lucht, omhoog. Schopt tegen de boot, schopt de man tegen zijn schenen, schudt hem en schreeuwt, radeloos....wordt dan stil....streelt zijn wangen, borst, armen, hart en kijkt dan naar zijn penis die bewegingloos, slap tussen zijn benen hangt. Ze kijkt nieuwsgierig en een beetje walgend maar ook gefascineerd, ze buigt zich over hem heen en raakt zijn penis voorzichtig aan. Ze trekt er onhandig aan en kijkt naar zijn gezicht of hij reageert. Niets. Ze trekt harder. Ze knijpt en dan wordt de penis stijf. Ze schrikt en laat hem onmiddelijk los. Nog steeds geen beweging in het gezicht van de man. Ze kruipt naar achteren en kijkt verstard naar de penis. Hij blijft half stijf en wordt dan langzaam weer slap. Ze blijft kijken tot hij helemaal slap is. Dan draait ze zich om en gaat naar beneden de kajuit in. We zien de man liggen en de leegte van de zee. Dan komt het meisje weer boven. Met iets in haar hand, blijkt later condoom te zijn. Ze knielt naast de man en brengt haar had direct naar de penis en maakt hem weer stijf. Dit keer gaat het sneller. Het wordt een grote stijve. Ze is onder de indruk, maar heeft een stoicijnse uitdrukking op haar gezicht. op het gezicht van de man gebeurt niets. Ze pakt de condoom uit en doet hem onhandig om de penis heen. De condoom is te klein en knelt. Ze trekt hem weer af. Pauze. Kijkt om zich heen en kleedt zich uit. Ze vingert zichzelf, kijkend naar de penis en gaat dan boven op de man zitten, brengt hem bij haar naar binnen en beweegt op en neer. Terwijl ze dat doet vingert ze zichzelf en kijkt naar de man. Geen beweging in zijn gezicht. Ze kijkt omhoog en nu weer naar de man. Ze haalt zijn penis uit haar en doet de condoom af. Kijkt weer omhoog, prevelt iets en brengt de penis van de man weer bij haar naar binnen, ze gaat nu op hem liggen en brengt haar mond naar zijn gezicht, ze kust hem over zijn hele gezicht.... zegt lieve woorden in zijn oor en huilt. Tranen vallen op de wangen van de man. De man vertrekt geen spier. "Oh lieverd het spijt me zo. Het spijt me zo. Wat kan ik doen? Wie ben je toch? Kom bij me. Ik wil je vasthouden. Ik wil je omhelzen. ik wil jou en je geloof, je hele cultuur omhelzen. Ik wil het leven omhelzen en alle verschillen. alle religies, alle cutuurverschillen, ik wil ze omhelzen. Ik wil dat we een worden. Allemaal. Eenworden. Kijk hier op zee, zijn er geen verschillen. Hier valt niemand ons lastig hier kunnen we zijn wie wezijn. wie we willen zijn. Hier hebben we geen wapens nodig om ons tegen elkaar te verdedigen. Hier op zee moeten we samen strijden. Sasmen leven. Samen overleven. Liefste alsjeblieft wordt wakker. Ik wil niet dat je dood gaat. Ik wil je ontmoeten. Ik wil je leren kennen. ik wil dat je me vertelt wie je bent en waar je vandaan komt. Ik wil dat je me vasthoudt en zegt dat het goed is. Ik wil dat je me Arabisch leert spreken. Ik wil dat je me vertelt over de liefde. Ik wil dat je me recepten leert uit jouw keuken. Ik wil de naam weten van je moeder en van je eerste geliefde. Ik wil dat je me vertelt wat je dromen zijn en wat ze ooit waren. Ik wil dat je me je naam zegt. Ik wil weten wie je bent, liefste. alsjeblieft wordt wakker. Help me. Help me dan. Ik kan dit niet alleen. We moeten samen vechten. Samern moeten we vechten voor een betere wereld. Het is mogelijk. Ik weet het zeker! We willen leren. Ik wil van jou leren. Alles wat je weet. Leer het me. Alsjeblieft, kijk me aan, kom hier, laten we samen. Samen. Ik geloof dat de mensheid een kan worden, zoals de mensheid misschien wel ooit was, heel heel lang geleden. Heb je ook niet dat gevoel, als een heel oude herinnering, dat we allemaal een waren. Kleine stofdeeltjes in de ruimte. Kom hou me vast. Laten we herenigen. Onze zielen zijn al een. We zijn een ziel.
Het meisje buigt zich voorover, huilt, raakt de man teder in zijn gezicht, streelt zijn wangen. Hij kreunt even. Ze kust zijn voorhoofd en blijft ondertussen zachtjes doorpraten, liefdevol, teder, kruising als tegen een kind en een geliefde. Ze legt haar hoofd op zijn hart. Voelt zijn adem en huilt. Waarom ben je hier? Waarom ontmoeten wij elkaar? Dat kan toch geen toeval zijn? Misschien heeft Allah het zo gewild. Misschien heeft de natuur ons bij elkaar gebracht met een reden. Misschien kunnen jij en ik........Ze gaat weer recht op zitten, beweegt op en neer, vingert zichzelf. De man krijgt een orgasme....het meisje gaat door tot dat zij orgasme heeft en haalt de penis uit haar. Je ziet dat de penis nat is en dat er sperma uit haar vagina loopt. Ze gaat weer op hem liggen tot ze abrubt omhoog komt. Zekijkt naar de man, nog steeds geen beweging. Het meisje kijkt nu ongemakkelijk om zich heen. Pakt een kledingstuk en veegt zich schoon. Ze trekt vlug haar kleren aan en laat de man liggen, zijn penis wordt langzaam weer slap. Het meisje zit en kijkt en huilt......

(wat hierna nog komt moeten we volgens mij improviseren en kijken hoe lang we in het niet weten kunnen blijven. Dat lijkt me spannend. De man wordt niet wakker. Het meisje had ergens gehoopt dat ze hem wakker had kunnen neuken en dat haar 'goede daad' direct beloond zou worden. Langzaam beseft ze dat er niets is veranderd, alleen in haar. En dat het resultaat van haar actie langzaam in haar lichaam zal groeien. Hoe gaat ze met dit besef om?....wat is het gevolg van dit besef?....we shall see....



of

3:

Ze kijkt lang naar de man, hij ligt bewegingloos op het dek, camera naar zijn penis, ze kijkt om zich heen, naar Afrika naar Europa, ze gaat naar binnen in zichzelf. In het kijken, hier zet henryk gorecki, lento et largo, op 0.45 seconden in, hierdoor krijgt de kijker iets meer afstand, hier begint de intimiteit tussen de man en de vrouw. Het meisje kijkt over zee, kijkt naar de open zee, navigeert de boot in die richting en zet de stuurautomaat aan. Je ziet verdriet in haar ogen, maar ook vastberadenheid, van iemand die de mogelijk dodelijke confrontatie aangaat met haar of zijn noodlot, hier wordt langzaam wakker in het meisje de Jeanne d'Arc, die besluit haar land te bevrijden, met risico voor haar eigen dood, de Antigone, die haar broer de laatste eer besluit te bewijzen, met risico op eigen dood, volstrekt tegen alle orde en geboden in, in direct contact met de goden, zoals ook Jeanne d'Arc in direct contact stond met haar God, ze hoorde de stemmen van twee heiligen spreken, zij geloofde volledig in hen, zonder twijfel, aan de twijfel is ze voorbij, net als Antigone, de intimiteit tussen de mens en haar god, de meest innige en toegewijde intimiteit mogelijk, via deze sfeer, wordt de man langzaam het object van haar geloof, zelfs de belichaming van haar geloof, de zoon van god, haar god zelf. Het weer is warm, broeierig, nevelig ook in de nevel zien we europa en afrika en de open zee. Het meisje neemt haar missie/opdracht in ontvangst, is zich ten volle bewust van haar eigen 'tragisch lot'/ haar eigen heldendom, haar mogelijke martelaarsschap, haar zelf-opoffering, haar toewijding, ze wordt twee, 1 haar goddelijke bestemming en drijfveer 2 het meisje dat de daad moet verrichten. Ze benadert de man zoals een held in de nacht doelbewust en doeltreffend een slapende tiran benadert om hem de dodende dolk in zijn hart te steken, 1 steek, als robin hoed, die s nachts de rijken berooft, bewust van zijn nobele daad, zijn haast adelijke maar humble tred, zijn devotie, maar ook de devotie van Maria, die haar tegelijkertijd vergeeft en beschermt, die zij tegelijkertijd is. Een moderne Maria die haar stervende jezus in haar armen houdt. De Pieta, zoals de blanke toeristenmeisjes op de stranden van de Canarische eilanden met hun zwarte drenkelingen in de armen zitten. Zij zijn de moderne Maria's. En tegelijkertijd de Maria Magdalena, die Jezus zijn laatste reis tegemoet vrijt wetende dat hij die nacht nog zal sterven voor het heil van de mensheid, zo heeft Maria Magdalena, de heilige hoer haar Jezus, de zoon van God, lief. Zo zal het meisje de man berijden, ze zal hem zijn goddelijke bestemming inneuken, zo ervaart zij het. Ze staat op het dek, doet haar kleren uit, gaat naar de man, maakt de dekens waarin hij is gewikkeld los en open. Dit is het laaste moment, er is geen weg terug, ze kijkt omhoog, pakt dan zijn geslacht en maakt het stijf, buigt zich dan over hem heen en brengt haar gezicht dicht bij zijn gezicht, ze kust zijn voorhoofd als ware het haar kind, dan zijn wangen, dan zijn droge mond, hij reageert even, heel minimaal, ze glimlacht en tranen wellen op in haar ogen, ze liefkoost hem, zegt lieve woordjes in zijn oor, er ontstaat een intimiteit alsof de man al eeuwen haar geliefde is, haar zoon, haar vader. Ze legt haar hoofd op zijn hart, luistert, camera vlakbij haar oor en oog, ze huilt, alsof ze haar tranen niet wil laten zien aan de man, ze huilt in stilte, ingetogen, naar binnen gekeerd, dan richt ze zich op en bestijgt hem, ze richt weer haar ogen naar de hemel, en zo brengt ze de man bij haar naar binnen, eventueel camera ook op de hemel maar misschien juist op het meisje, ze huilt nu, met geluid, je hoort haar stem door de muziek heen geweven of geen muziek alleen het geluid van de zee....nader te bepalen..... en op het ritme van de golven, rolt de boot en beweegt zij op en neer, bovenop de man, ze blijft kijken naar de hemel, naar Afrika en naar Europa, wellicht kijkt ze gedurende het hele eigenlijke vrijen niet naar de man......, ze berijdt en huilt, de camera neemt steeds meer afstand, je ziet haar van ver steeds verder de zwarte man en het blanke meisje wijd shot, de camera klimt van boord en verdwijnt tijdens het vrijen in het water....en zinkt....verdwijnt in het immense, grenzeloze blauw van de zee, de muziek speelt door en van blauw blauw blauw wordt het beeld langzaam zwart, muziek speelt door......... zwart zwart en.....aftiteling.
The End

Moby Dick by Herman Melville

Call me Ishmael. Some years ago - never mind how long precisely - having little or no money in my purse, and nothing particular to interest me on shore, I thought I would sail about a little and see the watery part of the world. It is a way I have of driving off the spleen and regulating the circulation. Whenever I find myself growing grim about the mouth; whenever it is a damp, drizzly November in my soul; whenever I find myself involuntarily pausing before coffin warehouses, and bringing up the rear of every funeral I meet; and especially whenever my hypos get such an upper hand of me, that it requires a strong moral principle to prevent me from deliberately stepping into the street, and methodically knocking people's hats off - then, I account it high time to get to sea as soon as I can. This is my substitute for pistol and ball. With a philosophical flourish Cato throws himself upon his sword; I quietly take to the ship. There is nothing surprising in this. If they but knew it, almost all men in their degree, some time or other, cherish very nearly the same feelings towards the ocean with me.